Eenzaamheid is een beetje zoals per ongeluk je schoen in een modderpoel zetten. Het overkomt ons allemaal wel eens, het is nooit leuk. Maar stel je voor dat je daar vastzit, de modder aan je enkels plakt, en je schoen kwijtgeraakt. Dat gevoel, dat knagende gemis en de onmacht om jezelf eruit te trekken, dat ervaren sommige mensen elke dag. Eenzaamheid is als een stille metgezel, een schaduw die niemand kan zien en niemand zomaar kan wegnemen.

Laten we eerlijk zijn: niemand organiseert een feest met als thema ‘eenzaamheid’. Misschien zouden we dat eens moeten doen. Wat als we alle eenzame mensen samenbrengen voor een gigantische bijeenkomst? De ironie van zoveel eenzame zielen op één plek zou ongetwijfeld voor bijzondere gesprekken zorgen. Misschien wordt het geen gala vol glitter, maar wie weet ontstaan er kleine lichtpuntjes in de vorm van een lach of een nieuw contact.

Het mooie is: eenzaamheid is niet altijd blijvend. Het is als die ene verloren sok waar je op een dag onverwacht weer tegenaan loopt. Soms begint het met een kleine stap: een glimlach, een groet, of zelfs een besef dat je niet de enige bent. En als je het moeilijk vindt om hoop te vinden, bedenk dan dit: er zijn miljoenen sokken die ook hun paar zoeken.

Dus, voor wie zich eenzaam voelt ,heel misschien tovert dit in alle eenzaamheid toch een kleine glimlach op ons gezicht.

Carolien